جغد ویرانه‌ی خیال خودیم
پرفشان لیک زیر بال خودیم
شمعِ بختِ سیه چه افروزد؟
آتش مرده‌ی زگال خودیم
رنگ کو تا عدم بگرداند؟
عالمی رفت و ما به حال خودیم
کو قیامت؟! چه محشر؟! ای غافل!
فرصت‌اندیشِ ماه و سال خودیم
باده در جام و نشئه مخموری
هجرپرورده‌ی وصال خودیم
بحر در جیب و خاک لیسیدن؟!
چه قدر تشنه‌ی زلال خودیم!
غیر ما کیست حرف ما شنود؟!
گفت‌وگوی زبان لال خودیم...